Wat een mooie column van Bert Keizer gisteren in Trouw. Maar het voelt ook een beetje raar dat ìk het een goede column vind en het met hem eens ben…, want ik ben ook energetisch therapeut.

Ik begeleid en help mijn cliënten met verschillende vraagstukken in hun leven; bijvoorbeeld  een onzekere jong-volwassene, een vrouw met borstkanker, maar ook iemand die het leven probeert vorm te geven met ITP (auto-imuunziekte). En verder heel veel mensen die tegen de druk van de maatschappij aanlopen en daardoor burn-out-achtige klachten krijgen.

Al die mensen behandel ik met aandacht en zorg, zodat er bij hen meer bewustzijn ontstaat over wat ze nou eigenlijk doen elke dag. We zoeken samen naar patronen in hun dagelijks leven om daar met mijn fysieke, cognitieve of energetische hulp met kleine stappen veranderingen in aan te brengen.

Als mens groeien we op, doen ervaringen op, nemen beslissingen, ontwikkelen een bepaalde persoonlijkheidsstructuur en zitten daar op een bepaald moment in vast. De kunst is om dat vastzitten te ontdekken, te onderzoeken en daar weer beweging in te krijgen. Net zoals we steeds  ademen om nieuwe zuurstof, vers bloed en beweging in ons lichamelijke systeem te krijgen, maar op een gegeven moment niet meer diep genoeg ademhalen.

Ik realiseer me dat ik niet de enige ben die zich energetisch therapeut noemt en dat er enorme verschillen zitten in onze werkwijzen, maar eigenlijk is dat niet anders dan dat er  verschillen zitten in de werkwijzen van allerlei reguliere medici.

In mijn beroepsgroep zoeken we vaak meer naar het ‘hoe’; ‘hoe komt het dat je ziek wordt’, ‘hoe komt het dat dit gevoel er steeds weer is’? In het boek ‘De sleutel tot zelf-bevrijding’ van Christiane van Beerlandt vind je allerlei antwoorden op die vragen, maar zo eenvoudig is het niet in de praktijk. Het afgelopen jaar ben ook ik hard tegen het leven aangelopen toen mijn man gediagnosticeerd werd met kwaadaardige darmkanker. Toen schoot ook ik vol in de paniek omdat ik de controle kwijt was en wilde ik maar één ding: weten wat te doen om dit te fixen.

Inmiddels zijn we een half jaar verder, is de rust in mijn gezin wat terug, zijn we aan het bouwen en vraag ik me af, zoals de stille vrouw uit de column van Bert Keizer, ‘hoe ben ik op dit punt terechtgekomen’? Ik zeg tegen mezelf: dat was dus de domme pech van het leven. Uitspraken als ‘kanker doorstaan met liefdeswetten uit het universum’ (zoals in de column van Bert) of ‘met positief denken overwon ik kanker’ (zoals vorige week op Twitter rondging) komen hard aan. Ik merk dat bij mezelf en ook bij mijn kinderen.

Waarom schrijf ik dit? Mijn missie is om de reguliere en alternatieve zorg te combineren, zodat we gezamenlijk werken aan herstel. Het maakt niet uit door wie of wat je wordt behandeld als je in je leven met iets groots wordt geconfronteerd. Het gaat over de verbinding die je aangaat met je behandelaar en behandelwijze. Laten we stoppen met het stellige beweren dat dit-en-dit de juiste weg is of dat je dat-en-dat moet doen om geen kanker te krijgen. Laat de insteek een goede match tussen patiënt, behandelaar en behandeling zijn, zodat er èn voldoende kennis van zaken èn voldoende ondersteuning is voor elke patiënt.

Mijn boodschap: energetische therapie kan voor sommige patiënten een waardevolle aanvulling zijn op de reguliere zorg.